Ռուսական ժողովրդական հեքիաթը կարդում է հասկը: Կոլոսոկ - ուկրաինական ժողովրդական հեքիաթ ռուսերեն - գրադարան երեխաների համար

Ժամանակին երկու մկներ կային՝ Թվիրլը և Թվիրլը, և մի աքլոր՝ Վոկալ կոկորդը։
Փոքրիկ մկները միայն գիտեին, որ նրանք երգում և պարում էին, պտտվում և պտտվում:
Իսկ աքլորը լույսի պես վեր կացավ, նախ բոլորին երգով արթնացրեց, հետո գործի անցավ։ Մի օր աքլորը բակը ավլում էր ու գետնին ցորենի հասկ տեսավ։

«Կո՜ւլ, Վերտ,- կանչեց աքլորը,- տե՛ս, թե ինչ եմ գտել»:
Փոքրիկ մկները վազելով եկան և ասացին.
- Պետք է կալսել։
-Ո՞վ է կալսելու: - հարցրեց աքլորը:
- Ոչ ես! - բղավեց մեկը:
- Ոչ ես! - բղավեց մեկ ուրիշը:
- Լավ, - ասաց աքլորը, - ես կքաղեմ այն:
Եվ նա գործի անցավ: Եվ փոքրիկ մկները սկսեցին խաղալ կլորիկներ:

Աքլորը վերջացրեց կալսելը և բղավեց.
- Հեյ, Քոուլ, հեյ, Վերտ, տես ինչքան հացահատիկ եմ կալսել։
Փոքրիկ մկները վազելով եկան և միաձայն ճչացին.
-Հիմա հացահատիկը պետք է տանենք ջրաղացն ու ալյուրը մանրացնենք։
-Ո՞վ է տանելու: - հարցրեց աքլորը:
- Ոչ ես! - բղավեց Կրուտը:
- Ոչ ես! - բղավեց Վերտը:
— Լավ,— ասաց աքլորը,— ես հացահատիկը կտանեմ ջրաղաց։
Նա պայուսակը դրեց ուսերին ու գնաց։

Այդ ընթացքում փոքրիկ մկները սկսեցին ցատկել։ Նրանք ցատկում են միմյանց վրայով և զվարճանում։
Աքլորը վերադարձել է ջրաղացից և նորից կանչում է մկներին.
- Ահա, Քուլ, այստեղ: Հավատա՛ Ես ալյուր եմ բերել։
Փոքրիկ մկները վազելով եկան, նայեցին և չկարողացան բավականաչափ պարծենալ.
- Հեյ, աքլոր: Լավ արեցիր։ Այժմ պետք է խմոր հունցել և թխել կարկանդակները։

-Ո՞վ է հունցելու։ - հարցրեց աքլորը:
Եվ փոքրիկ մկները դարձյալ իրենցն են.
- Ոչ ես! - ճռռաց Կրուտը:
- Ոչ ես! - Վերտը ճռռաց:
Աքլորը մտածեց և մտածեց և ասաց.
- Երևում է, ես ստիպված կլինեմ:
Նա հունցեց խմորը, քարշ տվեց փայտի մեջ և վառեց վառարանը։ Իսկ երբ վառվեց վառարանը, ես դրա մեջ կարկանդակներ ցանեցի։

Փոքրիկ մկներն էլ ժամանակ չեն կորցնում. երգեր են երգում և պարում։
Կարկանդակները թխվեցին, աքլորը հանեց ու դրեց սեղանին, իսկ փոքրիկ մկները հենց այնտեղ էին։

Եվ կարիք չկար նրանց զանգահարել։
-Օ՜, ես սոված եմ: - Կրուտը ճռռում է:
-Օ՜, ես սոված եմ: - Վերտը ճռռում է:
Եվ նրանք նստեցին սեղանի շուրջ։
Իսկ աքլորն ասում է նրանց.
- Սպասիր, սպասիր! Նախ ասա ինձ, թե ով է գտել հասկը:
-Գտա՜ր: - բարձր ճչացին փոքրիկ մկները:

-Ո՞վ է կալսել հասկը: - նորից հարցրեց աքլորը:
- Դու կալսեցիր։ - երկուսն էլ ավելի կամաց ասացին:
-Ո՞վ է հացահատիկը տարել ջրաղաց:
«Դուք նույնպես», - պատասխանեց Կրուտը և Վերտը շատ հանգիստ:
-Ո՞վ է խմոր հունցել: Դուք վառելափայտ եք կրել: Դուք տաքացրե՞լ եք վառարանը: Ո՞վ է թխել կարկանդակները:
-Այդ ամենը դու ես: «Դա բոլորդ եք», - հազիվ լսելի ճռռացին փոքրիկ մկները:
- Ինչ արեցիր?

Ի՞նչ ասեմ ի պատասխան. Եվ ասելիք չկա: Տվիրլն ու Թվիրլը սկսեցին դուրս սողալ սեղանի հետևից, բայց աքլորը չկարողացավ զսպել նրանց։
Այսպիսի ծույլերին ու ծույլերին կարկանդակներով վերաբերվելու պատճառ չկա։

- ՎԵՐՋ -

Ուկրաինական ժողովրդական հեքիաթ նկարազարդումներով

Spikelet

Ժամանակին երկու մկներ կային՝ Թվիրլը և Թվիրլը, և մի աքլոր՝ Ձախող պարանոցը։ Փոքրիկ մկները միայն գիտեին, որ նրանք երգում և պարում էին, պտտվում և պտտվում: Իսկ աքլորը լույսի պես վեր կացավ, նախ բոլորին երգով արթնացրեց, հետո գործի անցավ։
Մի օր աքլորը բակը ավլում էր ու գետնին ցորենի հասկ տեսավ։
«Կոուլ, Վերտ», - կանչեց աքլորը, - տե՛ս, թե ինչ եմ գտել: Փոքրիկ մկները վազելով եկան և ասացին.

Այն պետք է կալսել։
-Ո՞վ է կալսելու: - հարցրեց աքլորը:
- Ոչ ես! - ցախավելով աքլորը մենակ ճչաց: - Ոչ ես! - բղավեց մեկ ուրիշը:
-Լավ,-ասաց աքլորը,-ես կքաղեմ: Եվ նա գործի անցավ:
Եվ փոքրիկ մկները սկսեցին խաղալ կլորներ: Աքլորը վերջացրեց կալսելը և բղավեց.
- Հե՜յ, Քոուլ, հեյ, Վերտ, տես ինչքան հացահատիկ եմ կալսել։ Փոքրիկ մկները վազելով եկան և միաձայն ճռռացին.
-Ո՞վ է տանելու: - հարցրեց աքլորը:
- Ոչ ես! - բղավեց Կրուտը:
- Ոչ ես! - բղավեց Վերտը:
— Լավ,— ասաց աքլորը,— ես հացահատիկը կտանեմ ջրաղաց։
Նա պայուսակը դրեց ուսերին ու գնաց։ Այդ ընթացքում փոքրիկ մկները սկսեցին ցատկել։ Նրանք ցատկում են միմյանց վրայով և զվարճանում։ Աքլորը վերադարձել է ջրաղացից և նորից կանչում է մկներին.
- Ահա, Սփին, ահա, Սփին: Ես ալյուր եմ բերել։ Փոքրիկ մկները վազելով եկան, նայեցին և չկարողացան բավականաչափ պարծենալ.
- Օ, այո, աքլոր! Լավ արեցիր։ Այժմ հարկավոր է խմոր հունցել և թխել կարկանդակները։
-Ո՞վ է հունցելու։ - հարցրեց աքլորը: Եվ փոքրիկ մկները դարձյալ իրենցն են.
- Ոչ ես! - ճռռաց Կրուտը:
- Ոչ ես! - Վերտը ճռռաց: Աքլորը մտածեց և մտածեց և ասաց.
- Երևում է, ես ստիպված կլինեմ:
Նա հունցեց խմորը, քաշեց փայտի մեջ և վառեց վառարանը։ Եվ երբ ջեռոցը տաքացվեց, ես դրա մեջ կարկանդակներ ցանեցի։
Փոքրիկ մկներն էլ ժամանակ չեն կորցնում. երգում են և պարում:
Կարկանդակները թխվեցին, աքլորը հանեց ու դրեց սեղանին, իսկ փոքրիկ մկները հենց այնտեղ էին։ Եվ կարիք չկար նրանց զանգահարել։
-Օ՜, ես սոված եմ: - Կրուտը ճռռում է:
-Օ՜, ես սոված եմ! - Վերտը ճռռում է: Շտապե՛ք և նստե՛ք սեղանի շուրջ։ Իսկ աքլորն ասում է նրանց.
- Սպասիր, սպասիր! Նախ ասա ինձ. ո՞վ է գտել հասկը:
-Գտա՜ր: - բարձր քրքջացին փոքրիկ մկները:
-Ո՞վ է կալսել հասկը: - նորից հարցրեց աքլորը:
- Դու կալսեցիր։ - երկուսն էլ ավելի կամաց ասացին:
-Ո՞վ է հացահատիկը տարել ջրաղաց:
«Դուք նույնպես», - պատասխանեց Կրուտը և Վերտը շատ հանգիստ:
-Ո՞վ է խմոր հունցել: Դուք վառելափայտ եք կրել: Դուք տաքացրե՞լ եք վառարանը: Ո՞վ է թխել կարկանդակները:
«Ամեն ինչ դու ես, ամեն ինչ դու ես», - հազիվ լսելի ճռռացին փոքրիկ մկները:
- Ինչ արեցիր?
Ի՞նչ ասեմ ի պատասխան. Եվ ասելիք չկա: Թվիրլն ու Թվիրլը սկսեցին դուրս սողալ սեղանի հետևից, բայց աքլորը չկարողացավ զսպել նրանց։ Այսպիսի ծույլերին ու ծույլերին կարկանդակներով վերաբերվելու պատճառ չկա։

Ռուսական ժողովրդական հեքիաթ

Մի օր աքլորը բակը ավլում էր ու գետնին ցորենի հասկ տեսավ։

Հերի՛, շրջի՛ր,- կանչեց աքլորը,- տես, թե ինչ եմ գտել:

Փոքրիկ մկները վազելով եկան և ասացին.

Այն պետք է կալսել։

Իսկ ո՞վ է կալսելու։ - հարցրեց աքլորը:

Ոչ ես! - բղավեց մեկը:

Ոչ ես! - բղավեց մեկ ուրիշը:

Լավ,- ասաց աքլորը,- ես կքաղեմ այն:

Եվ նա գործի անցավ: Եվ փոքրիկ մկները սկսեցին խաղալ կլորիկներ:

Աքլորը վերջացրեց կալսելը և բղավեց.

Հե՜յ, թույն, հե՜յ, շրջի՛ր, նայի՛ր, թե ինչքան հացահատիկ եմ կալսել։

Հիմա պետք է հացահատիկը տանենք ջրաղաց և աղացնենք ալյուրը։

Իսկ ո՞վ է դա տանելու։ - հարցրեց աքլորը:

Ոչ ես! - բղավեց Կրուտը:

Ոչ ես! - բղավեց Վերտը:

Լավ, - ասաց աքլորը, - ես հացահատիկը կտանեմ ջրաղաց:

Նա պայուսակը դրեց ուսերին ու գնաց։ Այդ ընթացքում փոքրիկ մկները սկսեցին ցատկել։ Նրանք ցատկում են միմյանց վրայով և զվարճանում։

Աքլորը վերադարձել է ջրաղացից և նորից կանչում է մկներին.

Ահա, թույն, այստեղ: Հավատա՛ Ես ալյուր եմ բերել։

Փոքրիկ մկները վազելով եկան, նայեցին և չկարողացան բավականաչափ պարծենալ.

Օ, այո, աքլոր! Լավ արեցիր։ Այժմ հարկավոր է խմոր հունցել և թխել կարկանդակները։

Ո՞վ է հունցելու։ - հարցրեց աքլորը: Իսկ փոքրիկ մկները նորից իրենցն են։

Ոչ ես! - ճռռաց Կրուտը:

Ոչ ես! - Վերտը ճռռաց:

Աքլորը մտածեց և մտածեց և ասաց.

Ըստ երևույթին, ես ստիպված կլինեմ:

Նա հունցեց խմորը, քաշեց փայտի մեջ և վառեց վառարանը։ Եվ երբ վառվեց վառարանը, ես դրա մեջ կարկանդակներ ցանեցի։ Փոքրիկ մկներն էլ ժամանակ չեն կորցնում. երգեր են երգում և պարում։ Կարկանդակները թխվեցին, աքլորը հանեց ու դրեց սեղանին, իսկ փոքրիկ մկները հենց այնտեղ էին։ Եվ կարիք չկար նրանց զանգահարել։

Օ՜, ես սոված եմ: - Կրուտը ճռռում է:

Օ՜, ես սոված եմ: - Վերտը ճռռում է:

Եվ նրանք նստեցին սեղանի շուրջ։

Իսկ աքլորն ասում է նրանց.

Սպասիր, սպասիր! Նախ ասա ինձ, թե ով է գտել հասկը:

Դուք գտել եք: - բարձր ճչացին փոքրիկ մկները:

Ո՞վ է կալսել հասկը: - նորից հարցրեց աքլորը:

Դու կալսեցիր։ - երկուսն էլ ավելի կամաց ասացին:

Ո՞վ է հացահատիկը տարել ջրաղաց։

«Դուք նույնպես», - պատասխանեց Կրուտը և Վերտը շատ հանգիստ:

Ո՞վ է խմոր հունցել: Դուք վառելափայտ եք կրել: Դուք տաքացրե՞լ եք վառարանը: Ո՞վ է թխել կարկանդակները:

Այդ ամենը դու ես: «Դա բոլորդ եք», - հազիվ լսելի ճռռացին փոքրիկ մկները:

Ինչ արեցիր?

Ի՞նչ ասեմ ի պատասխան. Եվ ասելիք չկա: Թվիրլն ու Թվիրլը սկսեցին դուրս սողալ սեղանի հետևից, բայց աքլորը չկարողացավ զսպել նրանց։ Նման ծույլերին ու ծույլերին կարկանդակներով վերաբերվելու պատճառ չկա։

Ժամանակին երկու մուկ կար՝ Թվիրլը և Թվիրլը, և մի աքլոր՝ Վոկալ կոկորդը։ Փոքրիկ մկները միայն գիտեին, որ նրանք երգում և պարում էին, պտտվում և պտտվում: Իսկ աքլորը լույսի պես վեր կացավ, նախ բոլորին երգով արթնացրեց, հետո գործի անցավ։
Մի օր աքլորը բակը ավլում էր ու գետնին ցորենի հասկ տեսավ։
«Կոուլ, Վերտ», - կանչեց աքլորը, - տե՛ս, թե ինչ եմ գտել:
Փոքրիկ մկները վազելով եկան և ասացին.
- Պետք է կալսել։
-Ո՞վ է կալսելու: - հարցրեց աքլորը:
«Ոչ ես», գոռաց մեկը:
«Ոչ ես», գոռաց մեկ ուրիշը:
-Լավ,-ասաց աքլորը,-ես կքաղեմ:
Եվ նա գործի անցավ: Եվ փոքրիկ մկները սկսեցին խաղալ կլորներ:
Աքլորը վերջացրեց կալսելը և բղավեց.
- Հե՜յ, Քոուլ, հեյ, Վերտ, տես ինչքան հացահատիկ եմ կալսել։
Փոքրիկ մկները վազելով եկան և միաձայն ճչացին.
«Հիմա մենք պետք է հացահատիկը տանենք ջրաղաց և աղացնենք ալյուրը»:
-Ո՞վ կդիմանա: - հարցրեց աքլորը:
«Ոչ ես», - բղավեց Կրուտը:
«Ոչ ես», - բղավեց Վերտը:
— Լավ,— ասաց աքլորը,— ես հացահատիկը կտանեմ ջրաղաց։
Նա պայուսակը դրեց ուսերին ու գնաց։ Այդ ընթացքում փոքրիկ մկները սկսեցին ցատկել։ Նրանք ցատկում են միմյանց վրայով և զվարճանում։
Աքլորը վերադարձել է ջրաղացից և նորից կանչում է մկներին.
- Ահա, Քուլ, այստեղ: Հավատա՛ Ես ալյուր եմ բերել։
Փոքրիկ մկները վազելով եկան, նայեցին և չկարողացան բավականաչափ պարծենալ.
-Հեյ, աքլոր։ Լավ արեցիր։ Այժմ պետք է խմոր հունցել և թխել կարկանդակները։
-Ո՞վ է հունցելու։ - հարցրեց աքլորը: Իսկ փոքրիկ մկները նորից իրենցն են։
— Ոչ թե ես,— ճռռաց Կրուտը։
«Ոչ ես», - բղավեց Վերտը:
Աքլորը մտածեց և մտածեց և ասաց.
«Ակնհայտ է, որ ես ստիպված կլինեմ»:
Նա հունցեց խմորը, քաշեց փայտի մեջ և վառեց վառարանը։ Եվ երբ վառվեց վառարանը, ես դրա մեջ կարկանդակներ ցանեցի։ Փոքրիկ մկներն էլ ժամանակ չեն կորցնում. երգեր են երգում և պարում։ Կարկանդակները թխվեցին, աքլորը հանեց ու դրեց սեղանին, իսկ փոքրիկ մկները հենց այնտեղ էին։ Եվ կարիք չկար նրանց զանգահարել։
-Օ՜, ես սոված եմ: - Կրուտը ճռռում է:
-Օ՜, ես սոված եմ! - Վերտը ճռռում է:
Եվ նրանք նստեցին սեղանի շուրջ։
Իսկ աքլորն ասում է նրանց.
- Սպասիր, սպասիր! Նախ ասա ինձ, թե ով է գտել հասկը:
-Գտա՜ր: - բարձր ճչացին փոքրիկ մկները:
-Ո՞վ է կալսել հասկը: - նորից հարցրեց աքլորը:
- Դու կալսեցիր։ - երկուսն էլ ավելի կամաց ասացին։
-Ո՞վ է հացահատիկը տարել ջրաղաց:
«Դուք նույնպես», - պատասխանեց Կրուտը և Վերտը շատ հանգիստ:
-Ո՞վ է խմոր հունցել: Դուք վառելափայտ եք կրել: Դուք տաքացրե՞լ եք վառարանը: Ո՞վ է թխել կարկանդակները:
- Ձեզնից բոլորը։ «Դա բոլորդ եք», - հազիվ լսելի ճռռացին փոքրիկ մկները:
- Ինչ արեցիր?
Ի՞նչ ասեմ ի պատասխան. Եվ ասելիք չկա: Թվիրլն ու Թվիրլը սկսեցին դուրս սողալ սեղանի հետևից, բայց աքլորը չկարողացավ զսպել նրանց։ Նման ծույլերին ու ծույլերին կարկանդակներով վերաբերվելու պատճառ չկա։